دارایی های تحت مدیریت (AUM) چیست؟

در دنیای سرمایه‌گذاری، دارایی‌های تحت مدیریت یا همان "AUM" به‌عنوان یکی از مفاهیم کلیدی مطرح است که می‌تواند نگاه ما به یک مؤسسه مالی یا صندوق سرمایه‌گذاری را به‌طور کامل تغییر دهد. برای سرمایه‌گذاران، AUM یک شاخص مهم از اندازه و پتانسیل رشد یک مجموعه است؛ چراکه این رقم نمایانگر کل دارایی‌هایی است که توسط آن مجموعه مدیریت می‌شود. اما چرا AUM این‌قدر اهمیت دارد؟ چه عواملی بر افزایش یا کاهش آن تأثیر می‌گذارند و چطور می‌توان از آن به‌عنوان معیاری برای سنجش قدرت و ثبات یک نهاد مالی بهره برد؟
در این مقاله از بلاگ کیف پول من قصد داریم با زبانی ساده و جذاب به بررسی مفهوم AUM بپردازیم و نحوه محاسبه آن را توضیح دهیم. همچنین تأثیراتی که این شاخص می‌تواند بر تصمیمات سرمایه‌گذاری و اقتصاد جوامع بگذارد را مرور کرده و در نهایت به نقش مقررات و نظارت در مدیریت دارایی‌های تحت کنترل نهادهای مالی خواهیم پرداخت.

دارایی‌های تحت مدیریت (AUM)چیست؟

دارایی‌های تحت مدیریت (AUM) یا Asset Under Management، مفهومی در دنیای مالی است که به ارزش کلی دارایی‌هایی اشاره دارد که یک شرکت مدیریت سرمایه‌گذاری، مانند صندوق‌های سرمایه‌گذاری، بانک‌ها، یا موسسات مالی، به نمایندگی از مشتریان خود مدیریت می‌کند. این دارایی‌ها می‌توانند شامل اوراق بهادار، پول نقد، املاک و مستغلات ،ارزهای دیجیتال و سایر سرمایه‌گذاری‌ها باشند.  
مقدار AUM یک معیار مهم برای ارزیابی عملکرد و قدرت یک موسسه مالی محسوب می‌شود؛ هر چه میزان AUM بالاتر باشد، نشان‌دهنده اعتماد بیشتر سرمایه‌گذاران و اعتبار بالاتر آن شرکت یا صندوق است. AUM همچنین می‌تواند نشان‌دهنده توانایی آن موسسه در مدیریت مقادیر زیادی سرمایه و ارائه خدمات متنوع به مشتریانش باشد.  
عوامل مختلفی می‌توانند بر میزان AUM تأثیر بگذارند، از جمله ورود یا خروج سرمایه‌گذاران، عملکرد بازار، و تغییرات در ارزش دارایی‌های مدیریت‌شده. برای مثال، اگر ارزش سهام یا دارایی‌های دیگر افزایش پیدا کند، مقدار AUM نیز ممکن است افزایش یابد.

اهمیت AUM برای جوامع و اقتصاد

دارایی‌های تحت مدیریت (AUM) به طور ویژه‌ای به جوامع و اقتصادهای بزرگ اهمیت می‌بخشند. دلیل اصلی این اهمیت به توانایی مؤسسات مالی در جمع‌آوری سرمایه‌های خرد از افراد جامعه و تبدیل آن به منابع مالی بزرگ برمی‌گردد. بیشتر افراد جامعه شاید دانش یا وقت کافی برای سرمایه‌گذاری‌های پیچیده و مدیریت دارایی‌های خود نداشته باشند؛ به همین دلیل، معمولاً سرمایه‌های خود را به مؤسسات مالی، صندوق‌های سرمایه‌گذاری یا سایر نهادهای مدیریت دارایی می‌سپارند. 
هنگامی که این سرمایه‌های خرد جمع‌آوری و مدیریت می‌شوند، تبدیل به منابع عظیمی می‌شوند که قابلیت استفاده در پروژه‌های بزرگ و پر سود را دارند. نتیجه چنین سرمایه‌گذاری‌هایی نه تنها افزایش سود برای سرمایه‌گذاران است، بلکه به تقویت و رشد اقتصاد ملی نیز کمک می‌کند. در واقع، AUM به عنوان پلی بین سرمایه‌گذاران خرد و فرصت‌های سرمایه‌گذاری کلان عمل می‌کند که به نفع کل جامعه است.

نمونه‌هایی از دارایی‌های تحت مدیریت (AUM)

دارایی های تحت مدیریت یا AUM شامل طیف گسترده‌ای از دارایی‌ها می‌شود که توسط مؤسسات مالی مدیریت می‌شوند. از نمونه‌های سنتی AUM می‌توان به سپرده‌های بانکی، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک و حتی سرمایه‌هایی که توسط تاجران برای تجارت و مشارکت در سود استفاده می‌شود، اشاره کرد. در دنیای مدرن، AUM شامل دارایی‌های دیجیتال مانند ارزهای دیجیتال، اوراق بهادار، سهام، اوراق قرضه و حتی املاک و مستغلات نیز می‌شود.
برای مثال، صندوق‌های سرمایه‌گذاری ارز دیجیتال که دارایی‌های دیجیتالی سرمایه‌گذاران را مدیریت می‌کنند، به وضوح نمونه‌ای از AUM مدرن به شمار می‌روند. این مؤسسات، برخلاف بانک‌ها، سرمایه‌های افراد را با روش‌های متنوع‌تری مدیریت کرده و به دنبال سودآوری بیشتر برای مشتریان خود هستند. سرمایه‌گذاری در این دارایی‌ها به دلیل رشد سریع و نوآوری‌های موجود در حوزه کریپتوکارنسی و فناوری بلاکچین، به یکی از جذاب‌ترین گزینه‌ها برای سرمایه‌گذاران تبدیل شده است.

نقش کلیدی AUM در توسعه اقتصاد دیجیتال

با توجه به توسعه روزافزون دارایی‌های دیجیتال و علاقه‌مندی سرمایه‌گذاران به این حوزه، نقش AUM در مدیریت این دارایی‌ها بیش از پیش اهمیت یافته است. مؤسسات مدیریت دارایی با گردآوری سرمایه‌های افراد و سرمایه‌گذاری در پروژه‌های مبتنی بر بلاکچین و رمزارزها، نه تنها برای سرمایه‌گذاران بازدهی بهتری فراهم می‌کنند، بلکه به تقویت زیرساخت‌های دیجیتال و رشد اقتصاد دیجیتال نیز کمک می‌کنند.
در کل، AUM نه تنها یک شاخص اقتصادی مهم است، بلکه به عنوان یک ابزار کلیدی در تقویت و توسعه بازارهای مالی نیز شناخته می‌شود.

چطور نهادهای مالی و صندوق‌ها AUM خود را مدیریت می‌کنند؟

مدیریت AUM به فرایندها و استراتژی‌های خاصی نیاز دارد که شامل ارزیابی منظم دارایی‌ها، اتخاذ استراتژی‌های متنوع سرمایه‌گذاری و نظارت بر عملکرد بازار است. نهادهای مالی برای اطمینان از بهینه‌سازی AUM خود، معمولاً از تحلیل‌های مالی، مدل‌های پیش‌بینی، و ابزارهای مدیریت ریسک استفاده می‌کنند. آنها همچنین ممکن است برای حفظ AUM در سطح مطلوب، نیاز به جلب اعتماد سرمایه‌گذاران جدید داشته باشند. استفاده از استراتژی‌های سرمایه‌گذاری متنوع، نظارت دقیق بر عملکرد دارایی‌ها و تصمیم‌گیری سریع در شرایط بازارهای ناپایدار، از جمله روش‌هایی است که نهادها برای مدیریت و بهینه‌سازی AUM خود استفاده می‌کنند.

نحوه محاسبه AUM چگونه است؟

محاسبه دارایی‌های تحت مدیریت (AUM) یک فرآیند ساده و مشخص نیست و در هر نهاد مالی ممکن است به شکل متفاوتی انجام شود. به‌طور کلی، AUM شامل کل دارایی‌هایی است که توسط یک مؤسسه سرمایه‌گذاری، صندوق یا مدیریت مالی اداره می‌شود، اما نحوه محاسبه آن می‌تواند بسته به استراتژی‌ها و ابزارهای سرمایه‌گذاری متفاوت باشد.
در ابتدایی‌ترین حالت، محاسبه AUM تنها مستلزم جمع کل دارایی‌های سرمایه‌گذاران است. فرض کنید ۱۰ نفر هرکدام ۱۰۰ میلیون تومان را به یک صندوق سرمایه‌گذاری سپرده‌اند؛ دارایی تحت مدیریت این صندوق یک میلیارد تومان خواهد بود. اما هنگامی که این مبلغ وارد چرخه سرمایه‌گذاری شده و دچار سود و زیان می‌شود، محاسبه AUM پیچیده‌تر شده و نیاز به روش‌های اختصاصی برای اندازه‌گیری ارزش کل دارایی‌ها پیدا می‌کند. در این مرحله، عواملی همچون تغییرات بازار، نوع سرمایه‌گذاری و سودآوری نقش مهمی در محاسبه دقیق AUM دارند.

چه تفاوتی بین AUM در صندوق‌های سنتی و ارزهای دیجیتال وجود دارد؟

تفاوت‌های میان AUM در صندوق‌های سنتی و AUM در صندوق‌های ارز دیجیتال به دلیل ماهیت متفاوت این دو نوع بازار و ابزارهای سرمایه‌گذاری آن‌ها متفاوت است. در ادامه به توضیح این تفاوت‌ها می‌پردازیم:

 1. نوع دارایی‌ها

• صندوق‌های سنتی: در صندوق‌های سرمایه‌گذاری سنتی، دارایی‌های تحت مدیریت معمولاً شامل سهام، اوراق قرضه، املاک و مستغلات، کالاها، و دارایی‌های نقدی هستند. این دارایی‌ها معمولاً بر اساس بازارهای مالی سنتی (مانند بورس‌های اوراق بهادار) مدیریت می‌شوند.
• صندوق‌های ارز دیجیتال: در مقابل، صندوق‌های ارز دیجیتال به مدیریت دارایی‌هایی مانند بیت کوین، اتریوم، ریپل، لایت کوین و دیگر ارزهای دیجیتال می‌پردازند. این دارایی‌ها در پلتفرم‌های خاصی به نام صرافی‌های ارز دیجیتال معامله می‌شوند و معمولاً نسبت به دارایی‌های سنتی، نوسانات بیشتری دارند.

 2. نوسانات و ریسک‌ها

• صندوق‌های سنتی: دارایی‌های سنتی نسبت به بازارهای ارز دیجیتال دارای نوسانات کمتری هستند و معمولاً ریسک‌های آن‌ها قابل پیش‌بینی‌تر است. سرمایه‌گذاران در صندوق‌های سنتی معمولاً از روش‌های مدیریت ریسک مانند تنوع در دارایی‌ها، استراتژی‌های هجینگ و تحلیل‌های مالی دقیق برای کاهش ریسک استفاده می‌کنند.
• صندوق‌های ارز دیجیتال: بازار ارزهای دیجیتال به دلیل عدم وجود قوانین و نظارت‌های قوی و همچنین ماهیت تکنولوژیکی آن‌ها، نوسانات بسیار بیشتری دارند. ارزهای دیجیتال می‌توانند در مدت زمان کوتاهی تغییرات قیمتی چشمگیری تجربه کنند، که می‌تواند به ریسک‌های بالا و غیرقابل پیش‌بینی منجر شود. این نوسانات می‌تواند تاثیر زیادی بر AUM صندوق‌های ارز دیجیتال داشته باشد.

3. رگولاتوری و نظارت

• صندوق‌های سنتی: صندوق‌های سنتی تحت نظارت دقیق مقامات مالی و دولت‌ها قرار دارند و باید از قوانین و مقررات خاصی پیروی کنند. این قوانین معمولاً شامل الزامات شفافیت، محافظت از حقوق سرمایه‌گذاران، و تنظیم فعالیت‌های مالی برای جلوگیری از دستکاری بازار هستند.
• صندوق‌های ارز دیجیتال: در حال حاضر، بازار ارزهای دیجیتال در بسیاری از کشورها به صورت غیررسمی یا کمتر نظارت‌شده عمل می‌کند. این بازارها قوانین و مقررات کاملی ندارند و در نتیجه می‌توانند ریسک‌هایی مانند کلاهبرداری، دستکاری قیمت و عدم شفافیت در عملکرد صندوق‌ها را افزایش دهند. البته، برخی کشورها به تازگی به دنبال ایجاد چارچوب‌های قانونی برای ارزهای دیجیتال هستند، اما این صنعت هنوز در مراحل اولیه نظارتی قرار دارد.

 4. مدیریت و عملیات

• صندوق‌های سنتی: در صندوق‌های سنتی، مدیران صندوق از ابزارهای مالی پیچیده و تحلیل‌های بنیادی برای تصمیم‌گیری استفاده می‌کنند. همچنین، این صندوق‌ها می‌توانند از ابزارهای مختلف مانند قراردادهای آتی و گزینه‌ها برای مدیریت ریسک و سودآوری استفاده کنند.
• صندوق‌های ارز دیجیتال: در صندوق‌های ارز دیجیتال، معمولاً تصمیم‌گیری بر اساس تحلیل‌های فنی و داده‌های بازار دیجیتال انجام می‌شود. این صندوق‌ها ممکن است از استراتژی‌هایی مانند استیکینگ، ییلد فارمینگ و یا قرض‌دهی ارزهای دیجیتال برای کسب بازده استفاده کنند. علاوه بر این، سیستم‌های اتوماتیک مانند قراردادهای هوشمند و DeFi (مالی غیرمتمرکز) در برخی از صندوق‌های ارز دیجیتال برای تسهیل فرآیندها و مدیریت سرمایه به کار می‌روند.

 5. محیط بازار و دسترسی

• صندوق‌های سنتی: دسترسی به صندوق‌های سنتی برای عموم مردم محدودتر است و معمولاً به افراد با وضعیت مالی مشخصی ارائه می‌شود. صندوق‌ها معمولاً نیاز به حساب‌های سرمایه‌گذاری خاص یا حداقل سرمایه اولیه دارند. همچنین، این صندوق‌ها بیشتر در بازارهای مالی شناخته شده و پیشرفته مانند بورس‌ها فعال هستند.
• صندوق‌های ارز دیجیتال: در صندوق‌های ارز دیجیتال، دسترسی بسیار آسان‌تر است و هر فردی در هر نقطه از جهان می‌تواند به آن‌ها دسترسی پیدا کند، مادامی که امکان خرید ارز دیجیتال را داشته باشد. این صندوق‌ها به دلیل استفاده از فناوری بلاک‌چین و اینترنت، دسترسی به آن‌ها بسیار گسترده‌تر و محدودیت‌های کمتری دارند.

 6. کارمزدها و هزینه‌ها

• صندوق‌های سنتی: در صندوق‌های سنتی، هزینه‌ها و کارمزدها معمولاً شامل کارمزدهای مدیریت، کارمزدهای معاملاتی و کارمزدهای نظارتی است. این هزینه‌ها معمولاً برای سرمایه‌گذاران ثابت هستند و به صورت سالانه محاسبه می‌شوند.
• صندوق‌های ارز دیجیتال: صندوق‌های ارز دیجیتال معمولاً هزینه‌های پایین‌تری دارند، اما کارمزدهای مختلفی مانند کارمزدهای تراکنش (مثلاً برای انتقال ارزهای دیجیتال از کیف پول‌ها) و هزینه‌های مرتبط با استیکینگ یا قرض‌دهی ارزها وجود دارد. همچنین، نوسانات شدید ممکن است منجر به کارمزدهای غیرمنتظره یا معاملات ناخواسته شود.

عوامل مؤثر بر کاهش AUM

ارزش دارایی‌های تحت مدیریت ممکن است به دلایل مختلفی کاهش یابد. برخی از این عوامل عبارتند از:

1. کاهش ارزش بازار: اگر بازاری که دارایی‌های صندوق در آن سرمایه‌گذاری شده دچار افت شود، ارزش دارایی‌های صندوق نیز کاهش می‌یابد و به تبع آن، AUM صندوق نیز افت خواهد کرد.
2. بسته شدن صندوق یا کاهش جریان سرمایه‌گذاری: زمانی که سرمایه‌گذاران تصمیم به برداشت سرمایه خود می‌گیرند یا صندوق بسته می‌شود، جریان ورودی سرمایه قطع شده و در نتیجه AUMکاهش می‌یابد.
3. عملکرد ضعیف تیم مدیریت سرمایه: اگر تیم مدیریت صندوق عملکرد ضعیفی داشته باشد و نتواند سودآوری مناسبی ایجاد کند، این امر ممکن است باعث خروج سرمایه‌گذاران شود که نتیجه آن کاهش AUM خواهد بود.

نگاهی به تأثیر مقررات و نظارت بر AUM

مقررات و نظارت‌های مالی نقش بسیار مهمی در تعیین و مدیریت دارایی‌های تحت مدیریت (AUM) دارند. این مقررات به‌ویژه برای جلوگیری از سوءاستفاده‌های احتمالی و اطمینان از حفظ شفافیت و اعتماد سرمایه‌گذاران ضروری هستند. نهادهای مالی و صندوق‌ها باید به‌طور دقیق قوانین و دستورالعمل‌هایی را که توسط نهادهای نظارتی تنظیم شده‌اند، دنبال کنند تا اطمینان حاصل کنند که دارایی‌های مشتریان به‌صورت منصفانه و در راستای منافع آن‌ها مدیریت می‌شود.

نقش کمیسیون‌های نظارتی در مدیریت AUM

در اکثر کشورهای پیشرفته، نظارت بر دارایی‌های تحت مدیریت توسط سازمان‌ها و کمیسیون‌های دولتی انجام می‌شود. برای مثال، در ایالات متحده، کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC) مسئول نظارت بر فعالیت‌های مالی است و قوانین خاصی را برای گزارش‌دهی، شفافیت، و رفتار نهادهای مالی تعیین می‌کند. این نظارت‌ها تضمین می‌کنند که صندوق‌ها و نهادهای مالی به شیوه‌ای منظم و منصفانه عمل کنند، به طوری که سرمایه‌گذاران به دارایی‌های خود اعتماد داشته باشند و از هر گونه سوءاستفاده یا فساد مالی جلوگیری شود.

اهمیت شفافیت در AUM

یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های مقررات در رابطه با AUM، شفافیت است. نهادهای مالی و صندوق‌ها موظفند که گزارش‌های مالی خود را به‌طور دقیق و به‌موقع منتشر کنند تا سرمایه‌گذاران بتوانند از وضعیت واقعی دارایی‌های تحت مدیریت خود آگاه شوند. این گزارش‌ها معمولاً شامل اطلاعاتی نظیر ارزش فعلی دارایی‌ها، میزان سود و زیان حاصل از سرمایه‌گذاری‌ها، هزینه‌های مدیریتی و سایر جزئیات مالی هستند. با فراهم شدن این اطلاعات، سرمایه‌گذاران می‌توانند تصمیمات بهتری در مورد سرمایه‌گذاری‌های خود بگیرند و همچنین ریسک‌های مرتبط با مدیریت دارایی‌ها را بهتر ارزیابی کنند.

حمایت از سرمایه‌گذاران در برابر ریسک‌های مدیریت ضعیف

مقررات مالی همچنین از سرمایه‌گذاران در برابر ریسک‌های ناشی از سوءمدیریت یا کلاهبرداری‌های احتمالی محافظت می‌کنند. در صورت بروز مشکلاتی در عملکرد صندوق‌ها، مقررات اجازه می‌دهند که سرمایه‌گذاران از حقوق خود دفاع کنند و در صورت لزوم اقدام قانونی انجام دهند. علاوه بر این، نظارت‌های دولتی به صندوق‌ها و نهادهای مالی اجازه نمی‌دهند که به‌طور غیرمسئولانه دارایی‌های مشتریان را سرمایه‌گذاری کنند. این امر باعث کاهش ریسک‌های ناشی از تصمیمات اشتباه در مدیریت سرمایه‌ها می‌شود.

تأثیر مقررات بر رشد و اعتبار نهادهای مالی

رعایت دقیق مقررات و دستورالعمل‌ها نه تنها به حفظ اعتبار صندوق‌ها و نهادهای مالی کمک می‌کند، بلکه موجب افزایش اعتماد عمومی به آن‌ها می‌شود. سرمایه‌گذاران معمولاً تمایل دارند به صندوق‌هایی که تحت نظارت شدید قرار دارند و شفافیت بیشتری دارند، اعتماد کنند. در نتیجه، صندوق‌های سرمایه‌گذاری و نهادهای مالی که از مقررات پیروی می‌کنند، می‌توانند دارایی‌های بیشتری جذب کنند و در نتیجه AUM خود را افزایش دهند.

چالش‌های مقررات و نظارت بر AUM در حوزه ارزهای دیجیتال

در حالی که مقررات و نظارت در بازارهای سنتی سرمایه‌گذاری معمولاً به‌طور مشخص و قوی وجود دارد، بازار ارزهای دیجیتال هنوز در بسیاری از کشورها در حال توسعه است. بسیاری از صندوق‌های سرمایه‌گذاری که AUM خود را در ارزهای دیجیتال مدیریت می‌کنند، تحت نظارت و مقررات مشابه با سایر دارایی‌ها قرار نمی‌گیرند. این امر می‌تواند منجر به عدم شفافیت، کلاهبرداری‌های احتمالی، و افزایش ریسک‌ها شود. با این حال، با توجه به رشد سریع بازار ارزهای دیجیتال، بسیاری از دولت‌ها در حال تلاش برای وضع قوانین و مقررات جدید برای نظارت بهتر بر این نوع دارایی‌ها هستند تا امنیت سرمایه‌گذاران را افزایش دهند و رشد این بازار را تسهیل کنند.

سخن پایانی

در نهایت، دارایی‌های تحت مدیریت (AUM) مفهومی پیچیده و حیاتی است که نقش اساسی در سیستم‌های مالی و اقتصادی ایفا می‌کند. AUM نه تنها معیاری از حجم سرمایه‌گذاری‌ها و عملکرد نهادهای مالی است، بلکه به‌عنوان یک شاخص مهم در ارزیابی اعتماد سرمایه‌گذاران و رشد بازارهای مالی عمل می‌کند. این مفهوم در دنیای سنتی سرمایه‌گذاری و همچنین در بازارهای نوظهور همچون ارزهای دیجیتال، اهمیت ویژه‌ای دارد.
با توجه به اینکه AUM تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند تصمیمات سرمایه‌گذاری، عملکرد صندوق‌ها، و شرایط بازار قرار دارد، مدیریت صحیح آن نیازمند دقت، شفافیت و رعایت مقررات است. از این رو، نقش نظارت‌های دولتی و مقررات مالی در حفظ امنیت سرمایه‌گذاران و رشد پایدار این بازارها بی‌تردید ضروری است.
در دنیای امروز که فناوری و ابزارهای دیجیتال به سرعت در حال تغییر و تحول هستند، اهمیت دارایی‌های تحت مدیریت و نحوه نظارت بر آن‌ها روز به روز بیشتر احساس می‌شود. به ویژه در حوزه ارزهای دیجیتال که مقررات و نظارت‌ها هنوز در مراحل اولیه خود قرار دارند، بهبود قوانین و رعایت آن‌ها می‌تواند به ایجاد بازارهای مالی شفاف، عادلانه و امن کمک شایانی کند.
در مجموع، داشتن درک صحیح از AUM و تأثیر آن بر نهادهای مالی و اقتصاد کلان می‌تواند به سرمایه‌گذاران، مدیران مالی و تصمیم‌گیرندگان اقتصادی در ایجاد استراتژی‌های موفق و پایدار کمک کند.