تفاوت عرضه ثابت و نامحدود در ارزهای دیجیتال

عرضه یک ارز دیجیتال یکی از مهم‌ترین عواملی است که می‌تواند بر ارزش، میزان پذیرش و پایداری آن در بازار تأثیر بگذارد. برخی از رمزارزها مانند بیت‌کوین دارای عرضه محدود هستند، به این معنا که تنها تعداد مشخصی از آن‌ها قابل استخراج و عرضه است. در مقابل، ارزهایی مانند اتریوم از مدل عرضه ثابت و نامحدود پیروی می‌کنند که در آن، میزان مشخصی از کوین‌ها به‌صورت مداوم وارد گردش می‌شود. این تفاوت در مدل عرضه، بر روی نرخ تورم، میزان کمیابی و جذابیت سرمایه‌گذاری در یک رمزارز اثرگذار است. در این مقاله از بلاگ کیف پول من به بررسی دقیق عرضه ثابت و نامحدود و تفاوت‌های کلیدی آن‌ها می‌پردازیم تا مشخص شود که هر یک چه تأثیری بر بازار دارند و سرمایه‌گذاران چگونه می‌توانند از این اطلاعات در تصمیم‌گیری‌های خود استفاده کنند.

تورم چیست و چه تاثیری بر اقتصاد دارد؟

تورم یکی از مهم‌ترین شاخص‌های اقتصادی است که تأثیر مستقیمی بر قدرت خرید مردم و تعادل بازار دارد. این پدیده به افزایش تدریجی و مداوم سطح عمومی قیمت‌ها در طول زمان اشاره دارد که باعث کاهش ارزش پول و افزایش هزینه‌های زندگی می‌شود. تورم زمانی رخ می‌دهد که میزان تقاضا برای کالاها و خدمات از عرضه آن‌ها فراتر رود، یا زمانی که نقدینگی موجود در جامعه بیش از حد افزایش یابد. در نتیجه، قیمت‌ها به‌طور غیرمنطقی بالا می‌روند و قدرت خرید کاهش می‌یابد. این وضعیت می‌تواند باعث ایجاد نارضایتی عمومی و کاهش اعتماد به سیستم اقتصادی شود. یکی از نمونه‌های ساده درک تورم، ارزش یک دارایی خاص در طول زمان است. به‌عنوان مثال، اگر تعداد نسخه‌های یک اثر هنری نادر افزایش یابد، ارزش آن کاهش پیدا می‌کند. در دنیای اقتصاد نیز اگر میزان پول در گردش بیشتر از مقدار تولید و عرضه کالا باشد، ارزش پول افت می‌کند و قیمت‌ها بالا می‌رود. کنترل تورم نیازمند سیاست‌های اقتصادی هوشمندانه است که تعادل بین عرضه و تقاضا را حفظ کرده و از نوسانات شدید در بازار جلوگیری کند.

بررسی و شناخت انواع تورم

تورم پدیده‌ای اقتصادی است که بسته به شرایط بازار و نحوه مدیریت آن، می‌تواند تأثیرات مثبت یا منفی بر اقتصاد یک کشور داشته باشد. به طور کلی، تورم را می‌توان به سه دسته تورم مثبت، تورم متعادل و تورم منفی تقسیم کرد.  

• تورم مثبت: تورم مثبت زمانی رخ می‌دهد که حجم پول در گردش بیش از حد افزایش یابد، معمولاً به دلیل چاپ بی‌رویه اسکناس توسط دولت‌ها برای جبران کسری بودجه. در چنین شرایطی، ارزش پول ملی کاهش یافته و قیمت کالاها و خدمات افزایش می‌یابد. این وضعیت بیشترین فشار را بر اقشار کم‌درآمد وارد می‌کند، زیرا هزینه‌های زندگی بالا می‌رود بدون اینکه قدرت خرید مردم به همان میزان افزایش یابد.  
  
  
• تورم متعادل: تورم متعادل همان وضعیتی است که دولت‌ها به دنبال آن هستند؛ تعادلی پایدار میان عرضه و تقاضا که از ایجاد نوسانات شدید در قیمت‌ها جلوگیری می‌کند. در این نوع تورم، اقتصاد به جای چاپ پول، با مدیریت صحیح منابع مالی و سرمایه‌های موجود کنترل می‌شود. در نتیجه، هم تولیدکنندگان و هم مصرف‌کنندگان از شرایط اقتصادی رضایت بیشتری دارند، چرا که نه قیمت‌ها به‌طور غیرقابل‌کنترل افزایش می‌یابد و نه رکود شدیدی در بازار شکل می‌گیرد.  
  
  
• تورم منفی: تورم منفی یا کاهش تورم زمانی رخ می‌دهد که به دلایل مختلف، مردم از خرج کردن و سرمایه‌گذاری خودداری کنند یا موجودی کالاها و خدمات بیش از حد نیاز مصرف‌کنندگان باشد. در این شرایط، تقاضا به شدت کاهش می‌یابد و باعث رکود در بازار می‌شود. بسیاری از افراد منتظر کاهش بیشتر قیمت‌ها می‌مانند و این رفتار، چرخه اقتصادی را مختل می‌کند. برای مقابله با این وضعیت، دولت‌ها معمولاً اقدام به ارائه وام‌های کم‌بهره یا تسهیلات ویژه برای تحریک خرید و سرمایه‌گذاری می‌کنند.

مدل‌های عرضه ارزهای دیجیتال و تأثیر آن‌ها بر ارزش بازار

یکی از مهم‌ترین فاکتورهایی که در بازار ارزهای دیجیتال نقش اساسی دارد، نحوه عرضه و انتشار رمز ارزها است. میزان عرضه ارز دیجیتال تأثیر مستقیمی بر ارزش، تورم و پایداری آن دارد. به‌طور کلی، ارزهای دیجیتال از نظر نحوه عرضه در سه دسته اصلی قرار می‌گیرند: عرضه محدود، عرضه ثابت و عرضه نامحدود. در ادامه، هر یک از این مدل‌ها را بررسی می‌کنیم.  

عرضه محدود

دارایی کمیاب و ارزشمند: در مدل عرضه محدود، یک سقف نهایی برای تعداد کل توکن‌های قابل استخراج و عرضه تعیین شده است. این محدودیت باعث می‌شود که با گذر زمان و کاهش تعداد واحدهای باقی‌مانده برای استخراج، ارزش این دارایی افزایش یابد. بیت‌کوین (Bitcoin) یکی از معروف‌ترین نمونه‌های ارزهای دیجیتال با عرضه محدود است. برای مثال، حداکثر تعداد بیت‌کوین‌های موجود در بازار، ۲۱ میلیون واحد است. این یعنی پس از استخراج آخرین بیت‌ کوین، دیگر هیچ واحد جدیدی تولید نخواهد شد. از آنجایی که کمیاب بودن یک دارایی می‌تواند به افزایش ارزش آن منجر شود، مدل عرضه محدود اغلب باعث می‌شود که رمز ارزهایی مانند بیت‌کوین در بلندمدت ارزشمندتر شوند. این اصل مشابه طلا در بازارهای سنتی است؛ هرچقدر یک دارایی کمیاب‌تر باشد، قیمت آن نیز بالاتر خواهد رفت. با این حال، عرضه محدود می‌تواند چالش‌هایی هم به همراه داشته باشد. یکی از این چالش‌ها، کمبود نقدینگی در بازار است. به این معنا که با کاهش تعداد بیت‌کوین‌های قابل استخراج، معامله آن‌ها دشوارتر می‌شود و هزینه انجام تراکنش‌ها نیز افزایش می‌یابد.  

عرضه ثابت

انتشار منظم و کنترل تورم: در مدل عرضه ثابت، مقدار مشخصی از یک ارز دیجیتال در هر دوره زمانی تولید و به بازار عرضه می‌شود. اما برخلاف عرضه محدود، در این مدل سقف نهایی برای تولید تعیین نشده است. اتریوم (Ethereum) نمونه بارزی از ارزهای دیجیتال با عرضه ثابت است.  

چگونه اتریوم از تورم جلوگیری می‌کند؟  

یکی از چالش‌های ارزهای دیجیتالی که عرضه آن‌ها سقف مشخصی ندارد، ریسک کاهش ارزش به دلیل تولید بی‌رویه است. بااین‌حال، تیم توسعه‌دهنده اتریوم برای مقابله با این مشکل، یک محدودیت در تولید سالانه اتریوم اعمال کرده است. بر اساس این سیاست، سالانه تنها ۱۸ میلیون واحد اتریوم به بازار عرضه می‌شود تا مانع از ایجاد تورم شدید در این شبکه شود. علاوه بر این، مکانیزم توکن‌سوزی در شبکه اتریوم باعث می‌شود که بخشی از ارزهای دیجیتال به‌صورت دائمی از چرخه بازار حذف شوند. این فرایند کمک می‌کند تا عرضه کنترل شود و از کاهش ارزش ناشی از تولید بیش‌ازحد جلوگیری گردد.  

عرضه نامحدود

بدون سقف مشخص و تورم‌زا: در مدل عرضه نامحدود، هیچ محدودیتی برای تولید و انتشار ارز دیجیتال وجود ندارد و توکن‌های جدید می‌توانند بدون برنامه مشخص و به میزان نامحدود تولید شوند. دوج‌کوین (Dogecoin) یکی از نمونه‌های شناخته‌شده این دسته است که به‌صورت نامنظم و بدون سقف مشخص تولید می‌شود.  

چرا ارزهای دیجیتال با عرضه نامحدود ارزش خود را از دست می‌دهند؟  

ارزهای دیجیتالی که عرضه آن‌ها نامحدود است، به‌مرور زمان ارزش خود را از دست می‌دهند. دلیل این موضوع، افزایش بیش‌ازحد توکن‌ها در بازار و کاهش تقاضا نسبت به عرضه است. هرچقدر میزان عرضه بیشتر شود، ارزش هر واحد کاهش می‌یابد، زیرا تقاضای بازار نمی‌تواند به‌اندازه‌ای رشد کند که افزایش عرضه را جبران کند. بااین‌حال، برخی از پروژه‌های ارز دیجیتال که عرضه نامحدود دارند، برای جلوگیری از افت ارزش، از روش‌های تورم‌زدایی مانند توکن‌سوزی استفاده می‌کنند. در این روش، مقداری از ارزهای دیجیتال به کیف پول‌هایی ارسال می‌شود که امکان برداشت از آن‌ها وجود ندارد. این اقدام باعث کاهش تعداد کل واحدهای در گردش شده و از کاهش ارزش آن جلوگیری می‌کند.

تورم منفی در ارزهای دیجیتال و پیامدهای آن

یکی از چالش‌های مهم در دنیای ارزهای دیجیتال، تورم منفی یا کاهش مداوم قیمت‌ها است که می‌تواند تأثیرات مخربی بر بازار داشته باشد. تورم منفی زمانی رخ می‌دهد که سرمایه‌گذاران و معامله‌گران از خرید یک ارز دیجیتال خودداری کنند، زیرا انتظار دارند قیمت آن در آینده کاهش بیشتری پیدا کند. این رفتار باعث کاهش تقاضا و در نتیجه افت شدید ارزش آن ارز می‌شود. وقتی یک ارز دیجیتال دچار تورم منفی می‌شود، فعالیت‌های معاملاتی کاهش می‌یابد و سرمایه‌گذاران ترجیح می‌دهند دارایی‌های خود را به فروش برسانند یا از خرید بیشتر خودداری کنند. این وضعیت باعث می‌شود که حتی ارزهای دیجیتالی که دارای عرضه ثابت یا نامحدود هستند، با افت ارزش مواجه شوند. از سوی دیگر، اگر یک رمز ارز همچنان در حال عرضه باشد اما سرمایه‌گذاران تمایلی به خرید آن نداشته باشند، قیمت آن کاهش پیدا خواهد کرد. این مسئله زمانی بحرانی‌تر می‌شود که دارندگان یک ارز، منتظر رسیدن قیمت به پایین‌ترین سطح ممکن باشند تا وارد معامله شوند. این رفتار باعث کاهش گردش مالی و کاهش حجم معاملات می‌شود، که در نهایت ارزش و اعتبار آن ارز را از بین می‌برد.  

راهکارهای مقابله با تورم منفی در ارزهای دیجیتال

برای جلوگیری از تورم منفی، بسیاری از پروژه‌های ارز دیجیتال از روش‌هایی مانند توکن‌سوزی  استفاده می‌کنند تا مقدار عرضه را کاهش داده و ارزش دارایی‌ها را حفظ کنند. همچنین ایجاد تقاضای پایدار از طریق کاربردپذیری بیشتر یک ارز دیجیتال، می‌تواند از کاهش قیمت آن جلوگیری کند. در نهایت، درک تأثیرات تورم منفی برای سرمایه‌گذاران ضروری است، زیرا شناخت این پدیده به آن‌ها کمک می‌کند تا تصمیمات آگاهانه‌تری در بازار بگیرند و از سرمایه‌گذاری در دارایی‌هایی که در معرض کاهش ارزش پایدار هستند، اجتناب کنند.

چگونه عرضه یک ارز دیجیتال بر سرمایه‌گذاری تأثیر می‌گذارد؟

یکی از عوامل تأثیرگذار در ارزش‌گذاری ارزهای دیجیتال، نوع عرضه آن‌ها است. برخی از ارزها دارای عرضه محدود هستند، به این معنی که تعداد مشخصی از آن‌ها در شبکه موجود است و پس از رسیدن به این حد، دیگر کوین یا توکن جدیدی تولید نخواهد شد. در مقابل، برخی ارزها دارای عرضه ثابت یا نامحدود هستند که تولید آن‌ها همچنان ادامه دارد. در نگاه اول، ارزهای دیجیتالی با عرضه محدود ممکن است گزینه مناسبی برای سرمایه‌گذاری به نظر برسند، زیرا هرچه تعداد یک دارایی کمتر باشد، احتمال افزایش ارزش آن بیشتر خواهد بود. اما این عامل به‌تنهایی نمی‌تواند تعیین‌کننده باشد. برای مثال، لایت‌کوین (Litecoin) که عرضه‌ای محدود به ۸۴ میلیون واحد دارد، از نظر ارزش بازار و کاربردپذیری، قابل مقایسه با اتریوم (Ethereum) نیست که عرضه‌ای نامحدود دارد، اما همچنان یکی از قوی‌ترین و ارزشمندترین دارایی‌های دیجیتال محسوب می‌شود. در نتیجه، هنگام سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال نباید فقط به مدل عرضه توجه کرد. فاکتورهایی مانند کاربرد یک ارز، میزان پذیرش آن در بازار، تیم توسعه‌دهنده، امنیت شبکه، نوآوری‌های تکنولوژیکی و حجم معاملات روزانه نیز نقش مهمی در تعیین ارزش واقعی یک رمز ارز دارند. بنابراین، بررسی دقیق و تحلیل همه‌جانبه قبل از تصمیم‌گیری برای سرمایه‌گذاری، امری ضروری است.

 سخن پایانی

درک تفاوت بین عرضه ثابت و نامحدود در ارزهای دیجیتال، به معامله‌گران و سرمایه‌گذاران کمک می‌کند تا تصمیمات آگاهانه‌تری بگیرند. عرضه محدود می‌تواند موجب افزایش ارزش یک دارایی در بلندمدت شود، اما این موضوع به‌تنهایی تضمینی برای سودآوری نیست. در مقابل، ارزهای با عرضه ثابت و نامحدود ممکن است با مکانیزم‌هایی مانند توکن‌سوزی یا کاهش نرخ تولید، از افت ارزش جلوگیری کنند. در نهایت، مدل عرضه تنها یکی از معیارهای ارزیابی یک ارز دیجیتال است و برای سرمایه‌گذاری موفق، باید جنبه‌های مختلفی از جمله کاربرد، تیم توسعه، امنیت شبکه و پذیرش بازار را نیز بررسی کرد. انتخاب یک رمز ارز بر اساس یک عامل خاص، می‌تواند منجر به تصمیمات نادرست شود؛ بنابراین، تحلیل جامع و در نظر گرفتن تمامی ابعاد ضروری است.